INFORMACJA O POGRZEBIE - aktualna relacja -

pełne rozliczenie akcji pomocy dla rodziny Adama.

WPŁATY NA KONTO:

Jacek M. 100 zł.

Kasa FMW Gdańsk od Bogdana F 300 zł

Tomasz S. 30zł

Jarosław W. 100 zł

Grzegorz W. B. 200 zł

Krzysztof K. 400 zł

Robert K. 500 zł

Mariusz U. 200 zł

Robert L. 200zł

EKO F. 200zł

Grzegorz K. 400zł

Emilia i Mariusz R. 500 zł

Andrzej D. 200 zł

Piotr N. 1000 zł

Maciej P. L 1000 zł

Małgorzata K 100 zł

Zdzisław U. 100 zł

Tomasz Z. W. 150 zł

Olgierd B. 1000 zł

Katarzyna L. 500 zł

Piotr i Dorota D. 1500 zł

Tomasz B. M. 500 zł

Rafał A. 1000 zł

Tomasz S. J. 100 zł

Krzysztof R. M. 100 zł

Daje to kwotę 10.280 zł

Pozostałe wpłaty zostały przekazane bezpośrednio na moje ręce, poza tym kwotę 2000 zł w ramach naszej akcji jeden z kolegów przekazał Beacie Dydzińskiej osobiście. Zestawienie poniżej.

INNE WPŁATY:

Andrzej D 1900 zł

Anonim 500 zł

Grzegorz C. 2000 zł – kwota przekazana osobiście na ręce Bety.

Dariusz K. 1000 zł

Daje to kwotę - 5.400 zł

4.03.2007

3 marca 2007 roku odbył się w Kętrzynie pogrzeb naszego kolegi Adama Dydzińskiego. Delagacje z FMW Gdańsk, Gdynia, Kraków złożyła dwa wieńce, Mariusz Roman przekazał na ręce żony Adama Beaty medal 25 lecia Solidarności przyznany przez Pawła Adamowicza Prezydenta Gdańska Federacji Młodzieży Walczącej. Galeria fotografii z tej uroczystości znajduje się poniżej w dziale pożegnanie DUDIEGO FOTY, tam też zachęcamy do przejrzenia relacji z "Życia Kętrzyna", które zamieściliśmy.

W 1985 r., po prawie 10 latach mieszkania w solidarnym Gdańsku, wróciłem do swego rodzinnego miasta Kętrzyn. Rozglądałem się za osobami z którymi mógłbym kontynuować działalność niepodległościową. Okazją do poznania wspaniałych ludzi były pielgrzymki na Jasną Górę. Adama Dydzińskiego z FMW Kętrzyn, poznałem właśnie na pielgrzymce grupy węgierskiej, która wychodziła z Warszawy. Uważnie się mu przyglądałem i doszedłem do wniosku, że Adamowi mógłbym zaufać w działalności konspiracyjnej. Pomimo jego młodego wieku - o 11 lat młodszy ode mnie - był na tyle doświadczonym życiowo, że nie trzeba było mu tłumaczyć czym jest komuna. Wcześniej był aresztowany za rozrzucenie ulotek "Solidarność Żyje". Dostał lekcję PRL-owskiej praworządności, z której wyszedł z podniesioną głową. Bardzo trafnie oceniał sytuację. Czuł, że system gnije wraz z ludźmi, którzy akceptują go czynnie lub biernie. Adam potrzebował wolności jak ryba wody. Potrzebował potwierdzenia w życiu prawdy o wspaniałości Polaków i naszej historii. Kochał historię Polski. Był oczytany i zafascynowany takimi postaciami jak Józef Piłsudski, Roman Dmowski, Józef Mackiewicz. Nadawaliśmy na tej samej fali. Intuicyjnie czułem, że taki człowiek jak Adam na pewno nikogo nie sypnie.
Któregoś razu Adam jakby odgadł moje myśli i przyszedł do mnie z prośbą, że chciałby ze mną knuć. Był uczniem technikum i bardzo się obawiałem o to, czy poradzi sobie w nauce gdy zacznie się konspiracyjna harówa. Adam miał kontakty kolporterskie poprzez kolegów studiujących w Warszawie, ale jak mi mówił, traktował je bardziej jako rozrywkę niż poważne knucie. W swoim środowisku Adam cieszył się dużym szacunkiem. Imponował rówieśnikom bezpośredniością, swobodą zachowania, wesołością. Z komuchów szydził przy każdej okazji. Przy tym był bardzo koleżeński i uczciwy. Czułem więc, że muszę przygotować Adamowi dobry i odpowiedzialny grunt. Powiedziałem: Adam, cieszę się bardzo z Twojej decyzji. Muszę teraz wszystko przemyśleć i przygotować.
Widziałem jak wspaniale radzą sobie rówieśnicy Adama w Gdańsku, np. „Kura" (Jacek Kurski), któremu załatwiałem lokal i papier na drukowanie BIT-u - Biuletynu informacyjnego Topolówka (pisma III Lo w Gdańsku) oraz do nagrywania audycji radiowych Radia Topolówka. Jednak styl knucia "Kury" nie bardzo nadawał się dla Adama. Polegał na tym, że "Kura" prawie wszystko robił sam, łącznie z szumem wokół siebie. W Kętrzynie był wtedy zupełnie inny klimat społeczny niż w solidarnym Gdańsku. W szkołach nie można było liczyć na porządnych nauczycieli oraz wpływowych antykomunistycznych rodziców ochraniających uczniów przed bezpieką. Gdyby Adam przyjął taktykę "Kury", zostałby w Kętrzynie zdjęty przez bezpiekę prawdopodobnie już po pierwszym numerze, nie mówiąc o tym, że wyleciałby ze szkoły i nikt by się za nim nie ujął. Jak każdy młody człowiek miał tendencję do nadmiernego ryzykowania. Adam więcej mógł zdziałać budując nieformalne struktury organizacyjne patriotycznej młodzieży, oparte na silnych więziach koleżeńskich niż poprzez zapracowanie się nad gazetką, która była oczywiście niezbędna do integrowania środowiska. Wiedziałem, że muszę, przynajmniej przez okres jego nauki w technikum robić dla Adama gazetkę i stopniowo przyzwyczajać go do wytrwałej i odpowiedzialnej pracy w podziemiu.
Poprzez "Docenta" (Ryśka Czjkowskiego) z Gdyni - mojego przyjaciela z opozycji niepodległościowej - dotarłem do "Krawca" (Darka Krawczyka) - ucznia z Przymorza, który był w pełni dojrzałym działaczem podziemia. Darek, jak mało który młody człowiek, był bardzo rozważny. Posiadał umiejętność łącznia obowiązków szkolnych z wytrwałą i żmudną pracą w konspiracji, bez niepotrzebnego rozgłosu. Z powodzeniem wydawał i drukował dla FMW regionu Gdańsk gazetkę "BISZ" i "Monit". Główny Kontakt Adama ze środowiskiem FMW w Gdańsku przygotowałem właśnie przez "Krawca". Adam w regionie gdańskim nikogo nie znał. Spotkanie Adama z gdańskimi federatami nagrałem w gościnnym mieszkaniu "Docenta" w Gdyni. Chłopaki tam ze sobą pogadali i zapadła pierwsza decyzja: będzie Federacja Młodzieży Walczącej Warmii i Mazur.
Na tę okoliczność przygotowałem już projekt pierwszego numeru gazetki FMW WiM, którą nazwałem "Larwa". Nazwa "Larwa" nie była zupełnie moja, gdyż słowo to Adam bardzo często wymawiał, gdy był wkurzony lub zachwycony. Zwykł wtedy mówić „o larwa!”. Bez przekleństwa, ale wiadomo o co chodzi. W tym wypadku tytuł pisma miał dodatkową wymowę. Nie tylko integrował środowisko Adama, w którym mówiło się "o larwa!" ale też dawał nadzieję, że "Larwa" dalej się będzie przepoczwarzać, może w pięknego motyla. Modelowy projekt pierwszej winietki zrobił dla mnie kolega ze studiów architektonicznych - doskonały plastyk Grzegorz Dembowski z Włocławka, który czasowo mieszkał w Gdańsku.
Zbliżała się kolejna pielgrzymka Ojca świętego do Polski. Nowa formacja młodzieży potrzebowała swoistego chrztu - błogosławieństwa Ojca Świętego. Adam zapewnił, że stanie na głowie i na spotkanie z Papieżem przyjedzie do Gdańska ze swymi przyjaciółmi. Zamieściłem więc w „Larwie” apel o uczestnictwo członków i sympatyków FMW WiM w spotkaniu z Ojcem Świętym. Makiety "Larwy" robiłem w domu zasłużonego działacza kolejarskiej "Solidarności" - pana Stefana Bochenka w Kętrzynie na mojej konspiracyjnej maszynie, którą pan Stefan ukrywał w klatce z królikami albo na wyjeździe w mieszkaniu "Docenta" w Gdyni. Pierwsze numery "Larwy" drukował dla nas "Krawiec". Sprawy organizacyjne związane z obecnością nowych federatów w Gdańsku wziąłem na siebie. Przyjaciółka "Docenta" - "Kaśka" (świetna krawcowa gdańskich artystów z Gdyni) zgodziła się dla mnie wykonać trzy piękne transparenty, m. in. z napisem "Federacja Młodzieży Walczącej Warmii i Mazur solidarna z Ojcem Świętym". Malowała je z Antkiem Kozłowskim u ks. Henryka Jankowskiego w pomieszceniu na wieży kościoła Św. Brygidy. Nie wyrabiała się w czasie, musiałem więc ją postraszyć nieznanymi jej chłopakami z federacji. (za co ją bardzo przepraszam). Trochę się tym dziewczyna przejęła i zdążyła na ostatnią chwilę. Dla nowych federatów z Kętrzyna i dwóch warszawskich przyjaciół z pielgrzymki węgierskiej na Jasną Górę wynająłem mieszkanie w Gdańsku Oliwie. U Olka Buchockiego, który dla członków gdańskiej FMW organizował autokar, zarezerwowałem 10 miejsc dla nowych federatów z Kętrzyna.
Gdy wszystko było już gotowe przyjechał Adam ze swymi szkolnymi przyjaciółmi. Przyjechał z wielogodzinnym opóźnieniem, gdyż trochę błądził. Nie znał Gdańska i nie wiedział jak trafić na ul. Polanki, więc pojechał pod znany mu adres w Gdyni. W mieszkaniu "Docenta" nie zastał nikogo, więc w końcu trafił na umówiony adres przy ul. Polanki. Adam był zachwycony tym co zobaczył. Został zapoznany z "Kurą". Był u niego w mieszkaniu, gdzie trafił na końcówkę malowania potężnego transparentu z emblematem "Solidarność" o długości chyba z 10 m. Oczywiście skomentował to swoim wypowiedzianym z uśmiechem "o larwa". Naszymi transparentami też był bardzo zachwycony. Na Westerplatte zabraliśmy tylko jeden transparent. Gdyby wpadły wszystkie, nie mielibyśmy żadnego na następne spotkanie z Papieżem.
Pierwsze sygnały z naszej akcji dotarcia z transparentem do Ojca Świętego zapowiadały jakieś kłopoty. Autokar, który zorganizował dla federatów Olek Buchocki, przyjechał co prawda na umówione miejsce w Oliwie, jednak bez Olka. Weszliśmy do tego autokaru. Przewodnik naszej "wycieczki" na Westerplatte - młody ksiądz z katedry, poinformował wszystkich, że Olek został aresztowany przez bezpiekę. Przed przyjazdem na parking ksiądz apelował o to, żeby wszystkie transparenty zostawić w autokarze, bo ubecja ludzi z transparentami będzie aresztować. Z okna autokaru Adam rozpoznał na parkingu ubeków z Kętrzyna. Ja jeszcze wtedy nie znałem ich twarzy. Adam chował głowę za firanką, żeby go nie nie poznali. Przy wyjściu z autokaru ksiądz sprawdzał, żeby nikt nie wynosił transparentów. Nie pozwolił ich zabrać gdańskim federatom. Naszym nie pozwolił zabrać drzewców. Zabrałem jednak nasz transparent pod pachę jak zgniecione jasne ubranie. Widać było, że jestem starszy i ksiądz nie zwracał na mnie takiej uwagi.
Przed bramkami tłumy młodzieży czekały aż bramkarze zaczną przepuszczać ludzi. Trzymając transparent w rękach poprosiłem jednego z kolegów Adama, aby cały czas był przede mną i nie odkrywał mnie przed bramkarzami. Kolega na gest bramkarza nie wytrzymał nerwowo i gwałtownie się przesunął, odkrywając przed nim nasz transparent. Ubecki bramkarz rzucił się w moim kierunku, ale nie zdążył mnie złapać. Uciekłem za pobliskie krzaki, które spokojnie obszedłem i postanowiłem wcisnąć się w tłum w drugiej bramce. Udało mi się jakoś przepchać w tłumie przez przez bramkę, ale dalej była zastawiona kolejna, bardziej szczegółowa kontrola ubecka. Widząc że idzie grupa duchownych (biskupów i księży) postanowiłem wmieszać się w tę grupę dostojników. Wyglądałem może trochę jak ksiądz a zgnieciony transparent, który trzymałem w ręku, mógł przypominać zgniecioną komżę czy albę. Dochodząc do kontroli wszyscy unosili ręce. Nawet duchowni byli obmacywani czy czegoś nie przenoszą. Ja podniosłem ręce z gniecionym transparentem wysoko ponad głowę. Ubek obmacał mnie od głowy w dół. W górę chyba nawet nie spojrzał. Podziękował i przepuścił. Nie zauważył tego, co wszyscy dookoła mogli widzieć. Bez problemu odnaleźliśmy się na stosunkowo niewielkim placu Westerplatte. Transparent trafił w ręce kętrzyńskich federatów. Dumnie go pokazywali przed Ojcem Świętym. Nasze Westerplatte zostało obronione.
Duże zdjęcie z naszym transparentem zostało zamieszczone w "Posłańcu Warmińskim" - naszym piśmie diecezjalnym. Zdjęcia zamieściłem też w "Larwie" odpowiednio dobierając by nie pokazać za dużo twarzy. Kolejny chrzest przeszliśmy na spotkaniu z Ojcem Świętym na Przymorzu. Tam również był zakaz transparentów i kontrole milicyjno-ubeckie, lecz już nie tak szczelne. Ze szmatami jakoś sobie poradziliśmy. Gorzej było z drzewcami, które próbowaliśmy przemycić w spodniach. Podchodziliśmy do kontroli jakby trochę połamani. Za którymś razem, w którejś bramce udało się przejść. Zaistnieliśmy również na spotkaniu z ojcem Świętym na Zaspie. Tym razem nie byliśmy odosobnieni z transparentem. Na Zaspie widać było las solidarnościowych transparentów.
Ostateczny chrzest Solidarnych z Ojcem Świętym miał miejsce po mszy Świętej. Grupy z transparentami utworzyły solidarny pochód, który wyrażał to z czym wszyscy się zgadzaliśmy. Mogliśmy poczuć, że właśnie tu jest Polska, Wolna Polska, solidarna z Ojcem Świętym. Nasz pochód na czele z "Kurą", Mariuszem Wilczyńskim i ich 10 metrowym transparentem "Solidarność" został zaatakowany przez ZOMO na ulicy Miszewskiego przed skrzyżowaniem z Grunwaldzką we Wrzeszczu. Podczas ataku odmawialiśmy modlitwę. Ludzie, którzy usiedli na ulicy (zwyczaj wipowców) byli przez zomowców szarpani i pałowani. Nie nastawiliśmy jak pacyfiści głów pod milicyjne pały i nie daliśmy się w tym świętym dniu sprowokować do awantury. W miarę bezpiecznie wycofaliśmy się w kierunku dworca.
Tak wyglądał chrzest Federacji Młodzieży Walczącej Warmii i Mazur. Po tym chrzcie napisałem we wstępniaku „Larwy” mniej-więcej taki tekst: „na razie jest nas dwóch ale co dopiero się stanie gdy będzie nas trzech?”. Wiedziałem, że nikt w to w to nie uwierzy.

Zbyszek z Kętrzyna

Wspomnienie o Adamie Bogdana Owoc

Adasia poznałem w areszcie śledczym w Olsztynie w 1985 r. Trafił on tam z łapanki przed 13 grudnia , ja dwa miesiące wcześniej z łapanki przed tzw. wyborami do sejmu . Mimo różnicy wieku wynoszącej dwanaście lat od razu znaleźliśmy wspólny język i tak pozostało do dziś , a właściwie na zawsze . Bo wiem , że Adaś jest , ale w lepszym świecie u Pana Boga , i kiedy się spotkamy powita mnie słowami " zdrastwuj " lub " i jak leci ". Za tymi słowami , będzie się kryło pytanie , czy nie zmarnowałeś tego czasu , kiedy tu byłeś na ziemi i czy pozostałeś wierny zasadom

Zasady to była rzecz najważniejsza w życiu Adama . Kiedyś zwierzył mi się jakie znaczenie miała dla niego Homilia Ojca Świętego Jana Pawła II wygłoszona do młodzieży na Półwyspie Westerplatte w 1987 r. Ojciec Święty przekonywał wtedy młodych ludzi , że każdy musi mieć swoje Westerplatte . Adaś bronił swojego Westerplatte do końca i nigdy nie skapitulował. Tym Westerplatte była dla niego rodzina i miłość do Ojczyzny . Tej Dużej i tej Małej w Kętrzynie. Przeszliśmy razem życie polityczne. Od Polskiej Partii Niepodległościowej, przez Ruch dla Rzeczypospolite i Ruch Społeczny AWS , kontestując na końcu to co się w nim działo . Na zawsze pozostanie mi w pamięci wspólny wyjazd pod koniec lat osiemdziesiątych na spotkanie konspiracyjne PPN do klasztoru księży filipinów w Gostyniu .

Nie mogliśmy zaakceptować rozmów opozycji z komunistami . Traktowaliśmy te ruchy jako zdradę ideałów . W 1989 r. byliśmy jak te dziwolągi , które nie wiedzą czego chcą , podczas , gdy wokół panuje powszechna euforia . Adaś powiedział mi wtedy , że ci naiwniacy , gdyby nas nie znali , to na pewno brali by nas za komunistów . Wydawaliśmy od maja 1989 do lutego 1990 r. Warmiński Informator Niepodległościowy . Właściwie wydawał go Adam , przy okazji wydawania " Larwy " pisma FMW WiM . Pisałem tam jako Fryderyk Warmiński , nawiązując do Klemensa Mazurskiego tj. pseudonimu pod jakim pisał Adam . Adam był motorem ciągnącym to wszystko . Nie wiem , czy tym pisaniem przekonaliśmy kogoś , że w imię zasad nie można układać się z komunistami , bo to jest wyjątkowa krótkowzroczność . Z satysfakcją usłyszałem kiedyś w ogólnopolskim radiu , chyba w Trójce cytat z naszego Informatora . Był to czwarty i ostatni numer : " Najciekawszy wniosek złożył delegat z Mrągowa , który wniósł o wpisanie do konstytucji przewodniej roli NSZZ Solidarność Lecha Wałęsy " Był to II Walny Zjazd Delegatów NSZZ Solidarność Reg. Warmii i Mazur odbywający się w dniach 13-14 stycznia 1990 r.

Adam nigdy nie szedł na żadne kompromisy moralne . Był dla mnie wzorem . Co tu dużo mówić imponował mi . Starałem się zasłużyć na jego przyjaźń. Z drugiej strony patrzyłem jak jest niszczony przez tzw. wymiar sprawiedliwości. Był za dużą osobowością . Mali ludzie wiedzieli , że z jednej strony jest dla nich zagrożeniem , a z drugiej wyrzutem sumienia .

" Szafa Lesiaka " funkcjonowała nie tylko w Warszawie . Pytanie kto kierował tym procederem w woj. warmińsko - mazurskim , mam nadzieję , będzie wkrótce wyjaśnione . Adama bardzo bolało to , że ważne miejsce w życiu Kętrzyna pełnili jego byli oprawcy . W końcu jego serce tego nie wytrzymało .

Adasiu nie mogę pogodzić się z Twoim odejściem do Pana . Jest mój zwykły egoizm . Udowadniałaś na każdym kroku że można przez życie przejść godnie . Teraz kiedy jesteś Tam , zostawiłeś nam wszystkim Swój Testament . Mogę tylko prosić Boga , aby sprawił żebym był godny go wypełnić , i kiedy się spotkamy spojrzeć Ci prosto w oczy .

Wspomnienie o Adamie Dydzińskim Mariusza A. Romana, „Powstańca”